Թուրքերենում օտար բառերի մեծ մասն արաբական եւ պարսկական ծագում ունեն:Ժամանակակից թուրքերենի հիմնադիրն եղել է Հակոբ Մարթայանը: Բացի թուրքերենից եւ հայերենից, նա տիրապետում էր 19 լեզուների, այդ թվում՝ հուներենի, գերմաներենի, արաբերենի, իսպաներենի, լատիներենի, ռուսերենի, բուլղարերենի եւ այլն: Հակոբ Մարտայանը Աթաթուրքի լեզվական, մշակութային և գիտական հարցերով խորհրդատուն էր: Թուրքերը նրան տվել էին Դիլաչար մականունը, ինչը թուրքերենից թարգմանաբար նշանակում է «լեզուներ իմացող»:
Ժամանակակից գրավոր եւ բանավոր թուրքերեն լեզուն պարունակում է բազմաթիվ օտար փոխառություններ, որոնցից շուրջ 1500 բառ հայկական ծագում ունեն: Հիմնականում դրանք բառեր են, կապված գյուղատնտեսության եւ գորգագործության, բույսերի անվանումների հետ եւ այլն:
Որոշ հայկական ծագումով բառերը հնացել են, իսկ մյուսները շարունակում են օգտագործվել՝ առաստաղ /arıstak, ավանակ/avanak, աշտարակ/astarak (բարձր տեղ), գազար/gazar, մուրճ/murç, բզեզ/bızez, պոչիկ/boçik եւ այլն …
